Ptak samotny…

Z Psalmu(101,8)Dawida:

Nie spałem, i stałem się jak wróbel sam jeden na dachu…

Otworzyłem oczy swego umysłu i znalazłem się ponad wszelkimi poznaniami naturalnymi samotny i bez nich: na dachu, czyli ponad wszystkimi rzeczami tej ziemi.  Mówi , wiec, że stał się jak wróbel samotny, gdyż w tym stanie kontemplacji znamionują ducha podobne właściwości jak ptaka samotnego.

Właściwości tych jest pięć:

1. spoczywa on zwykle na najwyższych miejscach: duch człowieka również wznosi się w tym stanie do najwyższej kontemplacji.
2. ma zawsze dziobek zwrócony w tę stronę, skąd przychodzi powiew: duch człowieka również zwraca dziób afektu tam skąd przybywa duch miłości czyli Bóg.
3. przebywa zwykle sam i nie dopuszcza innego ptaka blisko siebie, a gdy się który zbliży, on natychmiast odlatuje tak i duch człowieka jest w tej kontemplacji w oddaleniu od wszystkich rzeczy, wyzuty ze wszystkiego i nie chce niczego, tylko tej samotni w Bogu.
4. śpiewa głosem pełnym słodyczy: to samo również czyni duch w tym czasie gdyż pochwały jakie śpiewa Bogu, wypływają z najsłodszej miłości i są dla niego samego najmilsze, a i Bogu również bardzo drogie.
5. nie ma określonego koloru: tak również w tym nadmiarze duch doskonały nie tylko nie ma jakiegoś zabarwienia, afektu zmysłowego, czy miłości własnej, lecz nawet żadnego szczegółowego rozważania rzeczy tak wyższych jako i niższych i nie może wypowiedzieć ni określić swych przeżyć, gdyż to co posiada, to przepaść wiedzy Bożej…..

Fragment. „Pieśń Duchowa „św. Jan od Krzyża.